viernes, 7 de marzo de 2008

Disney y mi pasado

El domingo pasado, Anna y yo tuvimos visita en casa: mi hermana y su novio. Después se nos unió a la hora del café un amigo intermitente, David, director de cine en ciernes.
David y yo nos conocimos hace unos 8 o 9 años, en el marco de un club de fans de animación de Disney que creé con unos amigos por allí el año 98. Sí, un club de frikis. Íbamos a los estrenos, hacíamos un fanzine y nos lo pasábamos bien hablando de las pelis Disney del momento, pasadas o futuras. Ahora, con Internet, un club así (en papel) no tendría sentido, hay foros de cine a patadas, los hay pro-Disney, anti-Disney e incluso uno que son niñas jugando a ser princesas Disney... en fin.
Con los años no ha disminuído mi afición, pero sí el grado de frikez compartido. Sigo esperando la peli de turno, voy al cine a verla, leo lo que puedo de ella y escucho su BSO, pero, acabo siempre reservándome mi opinión o incluso remarco sus fallos en público, autoreprimiendo mi posible crítica entusiasta.
Volviendo al domingo: David trajo un montaje de su cosecha para enseñárnoslo. Era un homenaje suyo personal a Disney y a la animación, con imágenes de diferentes películas y cortes de sus bandas sonoras.
Supongo que la presencia de mi hermana y lo bien que estaba montada la peliculita que no pude resistir el que me saltaran las lágrimas (y a mi hermana también). Supongo que unas lágrimas reprimidas de lo que en el pasado me hicieron sentir esas películas y que ahora sufro en la intimidad o la puntual compañía de Anna. David me tocó la fibra, tocó aquello por lo cual había vivido ilusionado en mis años de adolescencia y que después había ido abandonando por diversas razones (las producciones Disney de principios de los 2000 tampoco ayudaron mucho). Reviví un pasado que no tengo por qué negar y que ahora, adulto, puedo disfrutarlo de igual manera o más. (¿me llegará el presupuesto para todos los DVD Disney que me faltan?).
Gracias David por recordarme lo que había sido, y gracias por recordarme por qué éramos amigos.

2 comentarios:

ToniTofa dijo...

Quina il·lusió poder-te llegir a la blogosfera! Espero que pengis algún dibuix dels teus de tan en tan...

30 min després: he estat buscant-ne un entre les notes que guardo del pis de cerdanyola... era un nen que menjava un flam de la meva mare, si el trobo de l'envio :)

Per cert, m'has fet recordar els teus temps preparant les fotocopies del fancine, ensobrant-les i enviant-les als respectius frikis... molt entranyable!

Anónimo dijo...

"Gracias David por recordarme lo que había sido, y gracias por recordarme por qué éramos amigos"

Parla en present, perquè en un fons molt més proper i extern del que tu creus encara ETS. Ho sé. Perquè el que portem a la sang va més enllà del frikisme, és un mode de vida que mai perdrem. És impossible abandonar-ho...sino moriríem. Aquesta magia que tan pocs coneixem li dona revolucions al motor que ens batega el cor.
I per tot això encara SOM amics. Mai ho he dubtat, per molt que els anys punyeteros s'interposessin entre nosaltres. Ara ja no passarà, estic segur. Diumenge ho vaig veure. I no saps el que em reconforta.

Aix....avui estic sensiblero. Les teves paraules m'han arribat. :)

David